سكوت

سکوت سرشار از ناگفته هاست

دلتنگیهای آدمی را باد ترانه‌ای می‌خواند رویاهایش را آسمان پر ستاره نادیده می‌گیرد و هر دانهٔ برفی به اشکی نریخته می‌ماند. سکوت سرشار از سخنان ناگفته‌است از حرکات ناکرده اعتراف به عشق‌های نهان و شگفتی‌های به زبان نیامده دراین سکوت حقیقت ما نهفته است حقیقت تو و من.

برای تو و خویش چشمانی آرزو می‌کنم که چراغها و نشانه‌ها را در ظلمات‌مان ببیند. گوشی که صداها و شناسه‌ها را در بیهوشی‌مان بشنود. برای تو و خویشروحی که این‌همه را در خود گیرد و بپذیرد. و زبانی که در صداقت خود ما را از خاموشی خویش بیرون کشد و بگذارد از آن‌چیزها که در بندمان کشیده‌است سخن بگوییم.

گاه آنچه که ما را به حقیقت می‌رساند خود از آن عاریست! زیرا تنها حقیقت است که رهایی می‌بخشد.