حرف آخر

آخرین نامه ت رو نوشتی، همه ی حرف ها رو زدی و اتمام حجت کردی.

دیروز تماس گرفتی و من معذرت میخوام که جواب ندادم، خیلی معذرت میخوام.
برای من ساده نیست که بلاک کنم، ریجکت کنم یاحتی جواب تماس ندم.

خوشحالم برات که راهت رو پیدا کردی و توو مسیر شغلی ت داری میدرخشی‌.
مطمئنم توانایی هات انقدر زیاده که قدم توو هرراهی بذاری موفق میشی
چه اون مسیر تخصص خوندن باشه، چه رفتن یا هر چیز دیگه ای.

من هم مسیری که جلوم هست رو ادامه میدم،
انصاف و صداقت اگه به خرج بدم خیلی جاها حس میکنم
 جای حرف ها و دلگرمی هات خالیه 
اون موقع ها خیلی پشتکارم و سرعت پیشرفتم بیشتر بود،
دقیقا به همون خاطر که گفتی،
 تو روی قلب آدم دست میذاری وهلش میدی جلو.

این حرف ها اما معنیش این نیست که ما محکومیم به با هم بودن، 
همونطور که تا به امروز تونستیم زندگی کنیم از این به بعدش هم میتونیم. 
اگه نیستم،  اگه نبودم،  هیچ کدوم معنیش این نیست که من دردی ندارم یا فراموش کردم،
من هم (شاید مثل تو) بعضی شبا ازخواب میپرم،
کابوس و اینام نمیبینم فقط یه دردی منو بیدار میکنه دوباره میگیرم میخوابم. 
خودمو عادت دادم با این زخم زندگی کنم ومیبینی که دارم میکنم همونطور که تو میکنی.

در مورد دیدگاه من به این رابطه و آینده اگه میخوای بدونی اینه که من پذیرفتم نشد،
نشد یعنی بعضی چیزها از دست من و تو خارج بود.
بیشترش بخاطر دیگران بود که آگاهانه یا ناآگاهانه
پا روی دونه ای گذاشتن که تازه داشت جوونه میزد ،
قسمتیش به خاطر یکدندگی من بود و
قسمتیش بخاطر تاثیر پذیری تو. خیلی دلم میخواست میتونستم حرف هامو صریح بزنم،  درد هامو صریح بگم، صریح اشاره کنم،
اما با خودم میگم فایده ش چیه؟  مهمترین اصل این وسط اینه که نشد،
نخواستن یا نتونستن موضوعیت نداره وقتی داریم در مورد نشدن صحبت میکنیم.

امروز به صراحت میگم من از تو جز خوبی ندیدم و با تو هیچ مشکلی ندارم،
برای همینه که تمام خاطرات خوبمون محدود میشه به دو نفره هامون
 قبل از اینکه چیزی بخواد به خودش رنگ رسمی بگیره. 
تو دقیقا در موقعیتی قرار گرفتی که نتونستی قبول کنی
آدم نمیتونه همه چیز رو با هم داشته باشه،
هنوز هم همون دیدگاه و داری.
خیلی دلم میخواست در جواب حرفت که اگه من هنوزم میخوامت
 با یه دسته گل داودی بیام دنبالت اینجا بنویسم
اگه فقط منو میخوای زنگ بزن دوتایی بریم،  دوتایی تنها زندگی کنیم و 
بدونیازدواج نخواستن یعنی اینکه جرئت کنی به دیگران بگی
 من میخوام اینطور باهاش زندگی کنم نه اینکه همه مراحل طی شه اما با رسمی کمرنگ. 
اینو قبلا گفتم و تو بلافاصله نوشتی که جوابت منفیه. چون تو نمیتونی همچین آدمی باشی.
 همچین آدمی که من هستم، یه آدم یک دنده ی پر از کینه.
 این شد که به نتیجه رسیدم و توو نقطه ای که هستم وایسادم.
 چون هر چی فکر میکردم دو راه بیشترروبروم نبود. 
یک اینکه بیام با کسایی روبرو بشم که به هر دلیلی دیگه نمیتونم، 
دو اینکه تو رو از کسایی جدا کنم که به هر دلیلی نمیتونی.
حالا خودت رو بذار جای من. این بن بست رو چی کار باید کرد؟
آیا تو میتونی یه آدم دیگه بشی و با چنین چیزی کنار بیای؟
آیا من میتونم یه آدم دیگه بشم و با چیزی که تو میخوای کنار بیام؟
 این شد که یاد گرفتم با زخم میشه زندگی کرد ولی با سوگ نه.

خیلی دوست داشتم ببینمت یا باهات حرف بزنم 
اما اون دیگه اسمش میشد خودخواهی. 
من اواسط هفته ی دیگه میرم، 
اگه فکرمیکنی حرفی باید بزنیم چشم با جون و دل می‌شنوم، 
 اما اگه میخوای راه حل های گذشته رو مرور کنی، 
 این زخم به اندازه کافی عمیق هست بازش نکن، 
 همین الان که اینو نوشتم چند جاش اشکم در اومد
 دوست ندارم پشت تلفن یا جلوی هم انقدر ضعیف باشیم جفتمون، 
بذار تصویرمون از همدیگه همون دو تا آدم قوی و با صلابت باشه.